Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Η αλληλεγγύη δεν είναι μονόδρομος. Αλληλεγγύη, το λέει και η λέξη,
πάνω απ’ όλα σημαίνει αλληλοβοήθεια και αλληλοκατανόηση. Σημαίνει το ηθικό καθήκον και την υποχρέωση που νιώθουν τα μέλη μιας ομάδας ανθρώπων
με κοινές ιδέες, αξίες, στάσεις και συμπεριφορές να αλληλοϋποστηρίζονται και να
αλληλοβοηθούνται.
Η επίδειξη αλληλεγγύης από
έναν Χριστιανό, προς όλους τους αναξιοπαθούντες ακόμη και προς τους φανατικούς
Ισλαμιστές αποτελεί μέρος της Διδασκαλίας της Αγάπης, που είναι η πεμπτουσία
του Χριστιανισμού. Αλλωστε, Χριστιανισμός και Ισλάμ έχουν τις ίδιες ρίζες αφού
και οι δύο........
θρησκείες αποτελούν παραφυάδες του Ιουδαϊσμού.
Η επίδειξη αλληλεγγύης από έναν
αριστερό, προς τους ξένους που ήρθαν από ανάγκη στη χώρα μας, και σε όλους τους
αδύναμους εκφράζεται σαν συμπαράσταση ακόμη κι αν δεν υπάρχει τίποτα κοινό, όχι
όμως απεριόριστα και δίχως κανόνες.
Αλληλεγγύη προς φανατικούς
ισλαμιστές που θεωρούν πως οι καλύτεροι αριστεροί και άπιστοι είναι εκείνοι που
είναι κρεμασμένοι από ένα δέντρο, δεν είναι αλληλεγγύη αλλά ηλιθιότητα.
Αλληλεγγύη σε φανατικούς που
κραυγάζουν «ο Αλλάχ είναι μεγάλος» είναι εγκληματική ηλιθιότητα.
Αυτοί που πιστεύουν πως έχουν
τον Παντοδύναμο Θεό με το μέρος τους, δε χρειάζονται αλληλεγγύη από ανθρώπους
και μάλιστα άπιστους. Τους χρειάζονται μέχρι να οικοδομήσουν το θεοκρατικό
κράτος τους. Όπως ακριβώς έκανε και ο
Αγιατολάχ Χομεϊνί με το αριστερό κόμμα Τούντεχ του Ιράν μέχρι να ανέλθει στην
εξουσία και μετά τους κατακρεούργησε.
Η Αλληλεγγύη σε φανατικούς
Ισλαμιστές ισοδυναμεί με πολιτική αυτοκτονία. Ο φανατικός ισλαμιστής, ακόμη και
την αλληλεγγύη προς το πρόσωπό του από έναν άπιστο την θεωρεί σαν αδυναμία, σαν
επιρροή του Αλλάχ.
Αριστεροί και άθεοι που
θέλουν να επιδείξουν πρακτική αλληλεγγύη προς τους ξένους που έχουν πραγματική
ανάγκη, οφείλουν να θέσουν κανόνες και να κάνουν διαχωρισμούς. Η αλληλεγγύη
είναι έννοια αφηρημένη, γενικευμένη και αδιαίρετη, μόνο από αφελείς με
αυτοκτονικό σύνδρομο.