Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Η μοναδική κληρονομιά σοφίας που μας άφησε ο Ιούλιος Καίσαρας
είναι η ρήση του: «οι άνθρωποι τείνουν να πιστεύουν σ’ αυτό που εύχονται».
Είναι μια ρήση, που εκτός από τους θρησκόληπτους ταιριάζει απόλυτα και στους
λεγόμενους ευρωπαϊστές. Καθώς κοιτούσα χθες τη βιβλιοθήκη μου, έπεσε το μάτι
μου πάνω σε ένα βιβλίο ενός Ισπανού, του Heleno Sana, που είχα διαβάσει το 1974 και το οποίο είχα βρει τότε
αρκετά προκλητικό για να είναι αληθινό. Ο τίτλος του «Die Krise Europas”. Το ξεφύλλισα πάλι και
είδα με έκπληξη, ότι περιέγραφε με.......
γλαφυρότατο τρόπο, πριν 40 χρόνια, την
Ευρώπη που ζούμε σήμερα.
«Μετά τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο και την ενεργειακή κρίση, το
όνειρο της Ευρωπαϊκής Κοινότητας οδεύει προς το τέλος του. Το ενεργειακό, η
εξασφάλιση των θέσεων εργασίας και οι ενδοευρωπαϊκές αντιθέσεις αναδεικνύουν το
πραγματικό πρόβλημα για μια Ενωμένη Ευρώπη, το πρόβλημα της κύριας αντίθεσης,
της αντίθεσης Βορρά-Νότου. Μια αντίθεση
που έχει βαθιές ρίζες στο ανθρώπινο, στο ηθικό και στο πνευματικό πεδίο, σαν
αποτέλεσμα των νέων εμπορευματοποιημένων αξιών που διαμόρφωσε η βιομηχανική
κοινωνία των δυο τελευταίων αιώνων. Οι πολιτισμικές αντιθέσεις ανάμεσα στις
αγγλογερμανικές και στις μεσογειακές χώρες είναι τεράστιες. Λόγω της τεχνολογικής, οικονομικής τους
υπεροχής και της ραγδαίας εκβιομηχάνισης, οι αγγλογερμανικές χώρες, είναι
υποχρεωμένες σε έναν διαρκή επεκτατισμό, σε έναν ηγεμονικό και ιμπεριαλιστικό ρόλο,
που είναι η σύγχρονη μορφή βαρβαρότητας. Το μοντέλο των αγγλογερμανικών χωρών
βασίζεται σε έναν χυδαίο υλισμό οικονομικής εκμετάλλευσης ασθενέστερων χωρών και
σ’ αυτήν την επιθετική πολιτική του κεφαλαίου τους έχουν την πλήρη υποστήριξη
των συνδικάτων τους». Στο τέλος του βιβλίου του, ο Ισπανός από την Βαρκελώνη
που από το 1959 ζούσε στη Γερμανία, προειδοποιεί για τον κίνδυνο της Γερμανικής
Ηγεμονίας στην Ευρώπη.
Οσον αφορά στο ρόλο των Γερμανικών συνδικάτων τότε και τώρα,
που, σ’ αντίθεση με τη Γερμανική Αριστερά (Die Linke), δεν έχουν δείξει την παραμικρή αλληλεγγύη προς τους
Ελληνες, είναι για πολλούς αναλυτές συνυπεύθυνα για την ευρωπαϊκή κρίση και για
την πίεση προς τα κάτω των αποδοχών όλων των ευρωπαίων εργαζομένων. Είναι
εκείνα που έδωσαν το πράσινο φως για το μοντέλο Hartz, σύμφωνα με το οποίο πάνω εφτά
εκατομμύρια Γερμανοί (ο αριθμός αυξάνει ραγδαία κάθε χρόνο) αμείβονται με ένα
ευρώ την ώρα μέχρι του ποσού των 400 ευρώ τον μήνα, για να βγουν από τις λίστες
των ανέργων και συμπληρωματικά παίρνουν από το κράτος επιδόματα ενοικίου,
ρουχισμού, κ.λ.π. σαν μια μορφή ελεημοσύνης.
Αυτή η καραμέλα της «ανταγωνιστικότητας» που πιπιλάνε κάθε
τόσο όλοι οι λεγόμενοι ευρωπαϊστές, αυτή είναι ακριβώς το πρόβλημα. Αυτή
ακριβώς ήταν και η επιδίωξη των γερμανικών συνδικάτων να κρατούν εδώ και χρόνια
το μισθολογικό κόστος των γερμανικών επιχειρήσεων κάτω από εκείνο των γαλλικών
κ.α. παραιτούμενοι από αυξήσεις αντίστοιχες με την παραγωγικότητα της εργασίας
και την κερδοσκοπία των γερμανικών επιχειρήσεων. Όταν μιλούν κάποιοι για
ανταγωνιστικότητα εννοούν μόνο τη μείωση του μισθολογικού κόστους. Εννοούν να
παίρνουν οι εργαζόμενοι τόσα όσα είναι αρκετά να μπορούν να πάνε στη δουλειά
και την επόμενη μέρα. Ποια χώρα στον κόσμο θα ήθελε πραγματικά να γίνουν όλες
οι υπόλοιπες πιο ανταγωνιστικές; Το τέλος της ανταγωνιστικότητας θα είναι ο
πόλεμος για νέες αγορές για να επιβεβαιωθεί ο Πλάτων που πριν 24 αιώνες έγραφε πως
«για το χρήμα γίνονται όλοι οι πόλεμοι».
Αυτό που είπε προχθές
ο Γερμανός πιλότος στους επιβάτες κατά την προσγείωσή του στο αεροδρόμιο του
Ηρακλείου, «καλωσήλθατε στην μαύρη τρύπα που πέφτουν τα λεφτά μας», είναι
ενδεικτικό της φιλίας και της αλληλεγγύης των λαών της Ευρώπης. Ο Γερμανός
πιλότος, «μορφωμένος» και «κοσμοπολίτης», εκφράζει την συντριπτική πλειονότητα
των Γερμανών και γενικώς τον Βορειοευρωπαίων, οι οποίοι πιστεύουν για τους
Νοτιοευρωπαίους ότι είναι τεμπέληδες και απατεώνες. Οι μόνοι που δεν το έχουν
καταλάβει στη χώρα μας, είναι οι ευρωληγούρηδες και οι λεβαντίνοι ευρωεπαϊστές
της τσέπης και του κω..υ.
Αυτή η Ευρώπη που
φτιάχτηκε στα μυαλά κάποιων διανοουμένων σαν μοναδική απάντηση για το τέλος των
αλληλοσφαγμών, οδεύει προς το τέλος της. Μόνο «εκείνοι που τείνουν να πιστεύουν
σ’ αυτό που εύχονται» δεν είναι σε θέση να το δουν κι αυτό δεν έχει σχέση με
την ευφυία, ούτε με τη σοφία. Ακόμα και οι σοφοί Σωκράτης, Πλάτων και
Αριστοτέλης ήταν σίγουροι για την ύπαρξη των Ολύμπιων Θεών. Εμείς είμαστε πιο
σοφοί; Δε νομίζω.