Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Οι παρακάτω
αράδες δεν αποτελούν ένα ακόμη διαδικτυακό μου άρθρο! Θεωρείστε πως είναι κάτι
σαν το ουρλιαχτό ενός λύκου, ο οποίος αντιλαμβάνεται πως καθημερινά υποχωρεί
στη συνείδηση των ελλήνων η αίσθηση πως η κρίση δημοκρατίας στην χώρα μας ξεπερνιέται
κοινωνικά και προοδευτικά μόνον στο πλαίσιο μιας πιο ισχυρής και συνεκτικής
πλουραλιστικής, φιλελεύθερης και αγωνιστικής με την σοσιαλιστική έννοια,
δημοκρατίας.
Σε αυτές τις
λίγες γραμμές θέλω να εκφράσω με ένα «ουρλιαχτό» σαν εκείνο το ανατριχιαστικά ευαίσθητο
και συντροφικό του......
λύκου, ο οποίος πάντα μέσα μου αναπαριστούσε ένα σύμβολο δύναμης,
ελευθερίας και συναισθηματικής νοημοσύνης, η οποία γεννιέται αποκλειστικά με
την εσωτερίκευση της ομάδας από το άτομο, την αγωνία μου για την προοπτική της δημοκρατίας
στον τόπο μας.
«Ουρλιάζω»,
λοιπόν, παρατηρώντας την ραγδαία υποχώρηση της δημοκρατικής συνείδησης στην Ελλάδα,
ως βασικό ηθικό και ιδεολογικό στοιχείο για την κοινωνική πρόοδο στον άξονα εξισορρόπησης
της ελευθερίας με την ισότητα και σε ένα πλαίσιο κοινωνικής ευημερίας.
Μετά την
συνειδητή ή/και τραγικά καιροσκοπική, ολοκληρωτική δολιοφθορά της πλουραλιστικής
δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα από τις τρείς «κυβερνήσεις
Κουίσλινγκ» που συνδέθηκαν με το καθεστώς πτώχευσης, εσωτερικής υποτίμησης και επιτροπείας,
βλέπω να ανατέλλουν και να βρίσκουν γόνιμο κοινωνικό έδαφος φασιστοειδή κάθε μορφής,
διαλαλώντας σαν γκροτέσκο νεοναζιστικές καρικατούρες την ανάγκη κατάλυσης της «διεφθαρμένης»,
«οικονομικά αναποτελεσματικής και σπάταλης» πλουραλιστικής δημοκρατίας στην
χώρα μας.
Το πράττουν
μάλιστα ύπουλα, συνήθως έμμεσα, πάντα υπό το πέπλο του πατριωτισμού, της ανιδιοτέλειας
και του αγνού εθνικισμού. Πρόστυχες, σιχαμερές υπάρξεις που πάντα κινούντο σαν ερπετά
εντός του καθεστώτος της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας, προπαγανδίζοντας την
ανάγκη ενός Μεταξά, ενός Παπαδόπουλου, ή, όταν και όσοι δεν θα τολμούσαν
εξαιτίας της κοινωνικής τους θέσης, μια αυταρχική, ολοκληρωτική κυβέρνηση «των
Αρίστων» για να επιβάλει την τάξη και ασφάλεια στο πλαίσιο μιας διαδικασίας χειραφέτησης
της Ελλάδας από τον ζυγό των δανειστών της. Η μεγάλη πλειονότητα εξ αυτών
συμφωνούν τώρα: η επιστροφή στη δραχμή είναι η μόνη λύση για να ξαναβρεί ο
ελληνικός λαός τις εθνικές του συντεταγμένες και να υπερασπιστούμε αποτελεσματικά
το εθνικό μας συμφέρον.
Μήπως καταλαβαίνετε
τώρα, φίλοι δημοκράτες, την στάση μου από την αρχή της κρίσης; Γιατί έδωσα
προσωπική μάχη να μην εγκλωβιστούμε στο δίλημμα «ευρώ ή δραχμή»; Γιατί, ενώ δεν
απέκλεια την έξοδό μας από την ευρωζώνη, προσδιόριζα ένα διαπραγματευτικό πλαίσιο
για την Ελλάδα εντός αυτής και διεθνώς, έτσι ώστε να αποκτήσει σαφή
πολιτικότητα η κρίση, να αναδειχθεί ως ευρωπαϊκό πρόβλημα, το οποίο, αν στο
τέλος δεν μπορούσε να επιλυθεί υπέρ των εργαζομένων/ανέργων και των περιοχών της
ευρωπαϊκής περιφέρειας, θα οδηγούσε σε αποσύνθεση με πολιτικοοικονομικούς και
όχι ψευδό-εθνικιστικούς όρους ολόκληρη την ΕΕ; Όσοι δεν το καταλαβαίνετε και
δεν ορέγεστε χούντες και ολοκληρωτικά καθεστώτα, θα το …καταλάβετε μάλλον οδυνηρά
σε λίγο!
Δεν υπήρχε –
και δεν υπάρχει ασφαλώς- πιο επικίνδυνη στάση
για τους δημοκράτες, από εκείνη που πρέσβευε ρήξη με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς στο
πλαίσιο μιας θυματοποιητικής και εθνικιστικής αφήγησης! Όσοι αριστεροί το έπραξαν και το πράττουν,
δουλεύουν, δίχως προφανώς να το συνειδητοποιούν, υπέρ της δεξιάς, η οποία
σήμερα για να περισωθεί από τις συνέπειες της διολίσθησης στο νεοφιλελεύθερο κέντρο
και την όσμωσή της, στο φάσμα της ταυτίσεως, με το ΠΑΣΟΚ, ρέπει σε σαφώς
ακροδεξιές συμπεριφορές και τακτικές. Έτσι ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού
μοιάζει να εσωτερικεύει, ασυνείδητα σε μεγάλο βαθμό, την αφήγηση του αυστριακού
ακροδεξιού λαϊκιστή Jörg Haider. Διαβάζω κείμενα «πατριωτών» - δήθεν υπεράνω της πολιτικής, των κομμάτων και
των πολιτικών - που προβάλλονται πλέον με γεωμετρική πρόοδο
και από όλους τους παράγοντες της διαπλοκής στην πατρίδα μας και… ανατριχιάζω! Οι
προσωπικότητες αυτές είναι σαν να αντιγράφουν κεφάλαια από το πόνημα «Die Freiheit, die ich meine» του Haider.
Όλοι αυτοί
που ξεφυτρώνουν πλέον σαν τα μανιτάρια, εμφανίζονται «οικουμενικοί» και «ενωτικοί»,
φιλολαϊκοί και κυρίως αυθεντικοί πατριώτες, όπως όλοι οι φασίστες και όπως ακριβώς
οι ναζί κατά την θέσπιση του απάνθρωπου και βάρβαρου εθνικοσοσιαλισμού τους,
σαν ένα κοινωνικοοικονομικό σύστημα που υποσχόταν ευημερία, μιμούμενο με ένα
γκροτέσκο τρόπο την λαϊκιστική, αυταρχική και ισοπεδωτική για τις ελευθερίες
και τον άνθρωπο, αφήγηση του Στάλιν. Ο εθνικοσοσιαλισμός ανέτειλε για να
διασκεδάσει τα αιτήματα των εργαζομένων και των απελπισμένων ευρωπαίων πολιτών
μετά από τα χρόνια του αίματος (πολέμου, εθνοκαθάρσεων, πογκρόμ και βίαιων
εκδιώξεων), της καταστροφής κεφαλαίου και φυσικών πόρων και της οικονομικής αποδιοργάνωσης
της πλουραλιστικής δημοκρατίας, εξαιτίας της δραματικότερης ίσως καπιταλιστικής
κρίσης που γνώρισε ο κόσμος. Ο εθνικοσοσιαλισμός επιχείρησε να δώσει μία
βιομηχανική απάντηση στην καπιταλιστική κρίση μέσω μιας αφάνταστα χυδαίας
εκμετάλλευσης με την μορφή κατάκτησης ή υποδούλωσης τεράστιων γόνιμων αγροτικών
περιοχών – καθώς και ενεργειακών πηγών -
στην κεντρική, ανατολική και νότιο Ευρώπη. Η υπεραξία από αυτές τις περιοχές θα
συνέβαλε στην ανάπτυξη των μεγάλων βιομηχανικών κέντρων της κεντρικής και
βόρειας Ευρώπης.
Οι άνθρωποι
αυτοί εμφανίζονταν αγανακτισμένοι με την πολιτική και τους πολιτικούς, όπως οι
κρυφοφασίστες, δήθεν ανιδιοτελείς πατριώτες της σημερινής Ελλάδας και ασφαλώς
ορκισμένοι εχθροί του κομμουνισμού, τον οποίο ταύτιζαν ασφαλώς με τον Στάλιν
και τον σταλινισμό της εποχής, αν και μιμούντο με κάποια έννοια. Άλλωστε και ο
Στάλιν θριαμβολογώντας για την οικονομική καταστροφή των πλουραλιστικών
δημοκρατιών, ευαγγελιζόταν και σχεδίαζε την βιομηχανική ανάπτυξη των σοβιετικών
δημοκρατιών μέσα από την υπερεκμετάλλευση των αγροτών (βλέπετε αυτός είχε
πολλούς για να εκμεταλλευτεί την εργατική τους δύναμη στην αγροτική παραγωγή,
να εξαθλιώσει και να οδηγήσει στην απόγνωση, τον εξευτελισμό και τον θάνατο) της
δικής του, όμως, επικράτειας και όχι δια της κατάκτησης περιοχών έξω από αυτήν.
Τουλάχιστον στην αρχή, καθώς μετά άλλαξαν τα πράματα, όταν Χίτλερ και Στάλιν
συμμάχησαν, για να συγκρουστούν στην συνέχεια με τις τραγικές συνέπειες που
όλοι γνωρίζουμε. Ας τα αφήσουμε, όμως, αυτά στον ιστορικό και ας επανέλθουμε
στο σήμερα και στην Ελλάδα, όπου γκροτέσκο προσωπικότητες, οι οποίες
προβάλλονται μάλιστα από τα ΜΜΕ, αναπαράγουν την φασιστική ή εθνικοσοσιαλιστική
αφήγηση σε έναν μάλιστα φανταστικό πόλεμο με τον σταλινισμό.
Ο Χίτλερ, ο
Μουσολίνι ή ο Στάλιν δεν υπάρχουν πια, αλλά ως μία αναιδή και χυδαία αφήγηση προς
την ιστορία εμφανίζονται στο ελληνικό προσκήνιο ολοένα και περισσότεροι που
καλλιεργούν το πολιτικο-ιδεολογικό πνεύμα των δύο πρώτων για να απαντήσουν στην
μορφή της δημοκρατικής και καπιταλιστικής κρίσης που πλήττει την χώρα μας, μετά
ασφαλώς από δραματικά επικίνδυνες για την χώρα και την κοινωνία επιλογές της καθεστωτικής
ελίτ. Ένα βήμα πίσω για την δημοκρατία, είχε προαναγγείλει δια του ιταλικού
τύπου ο Γιώργος Παπανδρέου, μόνον που επρόκειτο για διαδοχικά βήματα προς τα
πίσω που οδηγούν στον σημερινό γκρεμό για την πλουραλιστική, φιλελεύθερη
δημοκρατία στον τόπο μας!
Το ότι το
κυρίαρχο πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα και οι διαπλεκόμενοι πάτρωνες και πελάτες
του οδήγησαν την οικονομία και την δημοκρατία στην Ελλάδα στον γκρεμό, δεν θα
πρέπει να νομιμοποιεί κάθε απατεώνα ακροδεξιό, ο οποίος εμφανίζεται ως υπεράνω της
πολιτικής και του συστήματος κατά την άρθρωση μιας κυριολεκτικώς γκροτέσκο
αφήγησης για την αντιμετώπιση της κρίσης, με αριστοκρατική ασφαλώς και
αυταρχική μεθοδολογία [να βρούμε δέκα άξιους, φιλότιμους και αγνούς να
αναλάβουν την ανασυγκρότηση της χώρας, με την βοήθεια του Θεού και των οργάνων της
τάξεως και της ασφάλειας!]… Και αυτό ενώ διάφοροι απατεώνες που δεν έχουν ιδέα
από την οικονομική ιστορία της Ελλάδας, διαφημίζουν την δήθεν οικονομική
αποτελεσματικότητα του καθεστώτος Μεταξά και εκείνου του Παπαδόπουλου. Πρόκειται
για αθλιότητες που υποκρύπτουν τις πραγματικές οικονομικές συνθήκες, την
τραγική δημιουργική λογιστική των καθεστώτων αυτών, τα οποία στο μόνο που
πέτυχαν είναι να διασκεδάσουν την οικονομική τους αποτυχία μέσω κοινωνικών
θεσμών, αυταρχικής εμπνεύσεως ασφαλώς, οι οποίοι δομούντο στο πλαίσιο μίας παραμυθίας
για το μέλλον. Τον οικονομικό τραγέλαφο του καθεστώτος Μεταξά διασκέδασε
ασφαλώς ο πόλεμος που ακολούθησε, ενώ εκείνον του Παπαδόπουλου ο πόλεμος με την
Τουρκία στην Κύπρο, η εθνική ήττα και η ομαλή διαδοχή των χουντικών από τους πολιτικούς,
μετά από συντονισμένη παρέμβαση της Συμμαχίας, η οποία ασφαλώς επιχείρησε να
σώσει τον εαυτό της και να διασκεδάσει έτσι την εμπλοκή της στην πολιτική
εκτροπή του 1967.
Αυτή είναι η
αλήθεια με ιστορικά στοιχεία και όχι με υπερβατικά παραμύθια! Η πλουραλιστική
φιλελεύθερη δημοκρατία μπορεί να διέρχεται κρίσεις και να υφίσταται τις συνέπειες
της καπιταλιστικής υπερσυσσώρευσης που κλονίζει τα θεμέλιά της, αλλά έχει
αποδειχθεί ιστορικά πως διαθέτει λύσεις, αρκεί να πιστεύει κανείς σε αυτήν. Αρκεί
να αναπτύσσεται ένα κίνημα εμβάθυνσης και διεύρυνσής της με προσανατολισμό την
ισότητα μέσα σ’ ένα περιβάλλον ελευθερίας. Η πλουραλιστική δημοκρατία δεν είναι
όπως την εμφανίζουν οι επιτήδειοι αντιδημοκράτες των ημερών, ένα σύστημα που
αντιστρατεύεται την ευημερία και την οικονομική πρόοδο. Στην πραγματικότητα
είναι η μοναδική μορφή πολιτικής οργάνωσης που διασφαλίζει μακροχρονίως υψηλό
επίπεδο καθολικής ευημερίας, αρκεί να μην παραδοθεί στον ολοκληρωτικό
καπιταλισμό, στον τραπεζίτη, στον τεχνοκράτη του «έξυπνου χρήματος», να βάλει
φρένο στα μονοπώλια και να διαλύσει τα τραστ … Και αρκεί αυτή να αναπτύσσεται προωθούμενη
από μία δυναμική, σοσιαλιστική και φιλελεύθερη κοινωνία των πολιτών.