Γράφει ο Βασίλης Δημ. Χασιώτης
«Tu regere imperio populus, Romane memento». (Θυμήσου, Ρωμαίε, ότι προορισμός σου είναι να διοικείς λαούς)
[Alfr. & Maurice Croiset : Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Λογοτεχνίας, Τόμος Α, σελ. 37]
Τις
τελευταίες μέρες, ο Γερμανός υπουργός εξωτερικών έχει υπερβεί κάθε όριο
αναξιοπρέπειας, κυρίως δε, αδυνατεί να ελέγξει απόψεις του που
αποπνέουν άρωμα ολοκληρωτισμού.
Όπως η πρόσφατη δήλωσή του, ότι λυπάται τους Έλληνες για την ανεύθυνη κυβέρνηση που επέλεξαν!!!
Και
φυσικά, η «λύπη» του προέρχεται από το αδιαμφισβήτητο γεγονός, το
εξαιρετικά απαράδεκτο για τις αντιλήψεις του, ότι ένας λαός, αποφάσισε
να διακηρύξει το τέλος της αναξιοπρέπειας στην οποία τον βύθισαν οι
πολιτικές του κυρίου Σόϊμπλε : η αναφορά στους «δανειστές», δεν .......
είναι
παρά το φύλλο συκής που επιχειρεί να κρύψει την θλιβερή εικόνα που
δίνουν οι ηγεσίες των υπόλοιπων χωρών, οι οποίες προκειμένου να
«εκφραστούν», αναμένουν να δουν προηγούμενα τι θα πει η Willy-Brandt-Straße 1 ή η Wilhelmstraße 97, ώστε ακολούθως να συμφωνήσουν κατά τρόπο αγελαίο, οι κατά τα λοιπά, «ισότιμοι εταίροι».
Αυτά τουλάχιστον μέχρι σήμερα.
Η
«υπεύθυνη» γερμανική ηγεσία, βέβαια, από πολλού έχει πετάξει το
προσωπείο των προσχημάτων, ώστε η γλώσσα της να μην αφίσταται των έργων
της και αυτά να μην αφίστανται της ιδεολογίας της, ανασύροντας στο
προσκήνιο από το εθνικό της παρελθόν, τις πλέον σκοτεινές επιδιώξεις του
Κράτους αυτού, που κάποιοι νόμιζαν, ότι θα ήταν δυνατό να το κάνουν να
«ηρεμήσει» και να «εξευρωπαϊσθεί» μέσω της συνεργασίας και της
αλληλεγγύης, μια αλληλεγγύη που δαψιλώς οι λαοί της Ευρώπης προσέφεραν
στη Γερμανία, ακόμα και όταν κυριολεκτικώς βρίσκονταν η τύχη της στο
έλεος των νικητών των εναντίον των θηριωδιών της πολέμων.
Όμως,
οι λέξεις «συνεργασία» και «αλληλεγγύη», είναι λέξεις φορτισμένες με
ανώτερες πολιτισμικές πριν απ’ όλα έννοιες, πριν ευτελιστούν στο σχεδόν
αποκλειστικά αγοραίο νόημά τους, αξίες, με τις οποίες οι ηγεσίες τού,
αδιαφόρως πώς αριθμείται διαχρονικά, γερμανικού Ράιχ, έχει αποδείξει ότι
δεν έχουν καμία σχέση μαζί του.
«Η αλληλεγγύη δεν είναι μονόδρομος», φέρεται να δήλωσε μόλις πρόσφατα η Άνγκελα Μέρκελ.
Είναι
η ίδια που είχε δηλώσει ότι «τα πάντα είναι δούναι και λαβείν», χωρίς
όμως τότε να σημειώσει ότι αυτό δεν είναι μονόδρομος!
Η
Γερμανία, δεν συνεργάζεται, δεν διαθέτει αλληλεγγύη : η Γερμανία μια
μόνο αποστολή αναγνωρίζει στον εαυτό της : να κυβερνά έναν ιεραρχημένο
κόσμο, σε κόσμο των Κυρίων, με Κύριο των Κυρίων φυσικά την ίδια, και σε
κόσμο των Υποτελών, στον πάτο των οποίων βρίσκονται οι λαοί παρίες και
λαοί υπανθρώπων.
Βέβαια,
υπήρξαν εξέχουσες προσωπικότητες της πολιτικής και πνευματικής ζωής της
χώρας αυτής, που πάσχισαν να την εξευρωπαΐσουν κάπως, όμως, σήμερα,
διαπιστώνουμε πόσο δύσκολο είναι να προσαρμόσεις πολιτιστικά του πρότυπα
προς άλλα, τα οποία πρεσβεύουν και κάποιες άλλου είδους αξίες.
Η Γερμανία, όλο και πιο απερίφραστα επιδιώκει την καθολική της κυριαρχία στην Ευρώπη, περισσότερο και από το να ηγεμονεύει απλά.
Σε
μια Ευρώπη, που, τουλάχιστον, μεταπολεμικά, αποφάσισε να καταστήσει
παρελθόν το ιστορικό των μεταξύ των Κρατών της ολέθριων συγκρούσεων, και
να μετατραπεί σε χώρο ειρήνης, αλληλεγγύης και συνεργασίας, η Γερμανία,
αφού προηγούμενα, διπλωματικά φερόμενη, πρόσεξε ώστε στα πρώτα στάδια
να μην ξύνει η ίδια τις τουλάχιστον ενοχλητικές μνήμες εναντίον της,
πολύ δε περισσότερο όταν γι’ ακόμα μια φορά, πέτυχε να επιβεβαιώσει την
από πιο παλιά φήμη της ως ενός μεγάλου μπαταχτσή μη πληρώνοντας το
σύνολο των χρεών της, και ιδίως όταν τέλειωσε και η εκκρεμότητα της
ενοποίησης των δύο Γερμανιών, επανήλθε στη πολύ οικεία και πολύ γνωστή
της τέχνη, τηρώντας όλο και λιγότερο τα προσχήματα, αυτή της μεθοδικής
διάλυσης της προοπτικής της πολιτικά ενωμένης Ευρωπαϊκής Ένωσης,
χρησιμοποιώντας για τον ίδιο σκοπό (την πανευρωπαϊκή της ηγεμονία), άλλα
μέσα.
Άλλωστε,
αφ’ ης στιγμής σε μια αγοραία ένωση που δεν έχει κανένα ενιαίο σημείο
πολιτικής αναφοράς, αυτός που κυριαρχεί οικονομικά κυριαρχεί και
πολιτικά.
Δηλαδή,
υπ’ αυτή την έννοια, η Ευρώπη όντως είναι ενωμένη πολιτικά, όμως κατά
τρόπο μη θεσμικό, αγοραίο, εξ ου και το γεγονός ότι οι δημοκρατικοί
θεσμοί τείνουν, όσο κυριαρχεί αυτή η κατάσταση, όλο και περισσότερο να
υποτάσσονται στις απαιτήσεις των αγορών, όλο και περισσότερο οι
δημοκρατικές λειτουργίες δεν πρέπει ν’ αποτελούν «εμπόδιο» στην
οικονομική επίδοση των αγορών, μια τέλεια αλλοτριωμένη κατάσταση.
Η Ελλάδα, είναι ένα θαυμάσιο παράδειγμα εφαρμογής του «γερμανικού» τρόπου «συνεργασίας» και «αλληλεγγύης».
Χωρίς
πολλές περιστροφές, έστησε στο τοίχο την Ελληνική Δημοκρατία και την
εκτέλεσε, με όλη τη γνωστή γερμανική παραδοσιακή σκληρότητα.
Έτσι
σήμερα, που ο ελληνικός λαός αποφάσισε να τερματίσει την πολιτική
εξαθλίωσης που του επέβαλαν, και κυρίως την πολιτική εκτέλεσης της
αξιοπρέπειάς του, έρχεται τούτη η «υπεύθυνη» γερμανική ηγεσία, και
απαιτεί τήρηση των «συμφωνηθέντων» με τις προηγούμενες μνημονιακές
κυβερνήσεις, διότι, λέει, το «Κράτος έχει συνέχεια».
Απίστευτα - δηλαδή, λόγος του λέγειν απίστευτα-, τα επιχειρήματα που προβάλλονται.
Πρέπει
η νέα κυβέρνηση, λέει, να σεβαστεί όλες τις ασυνέχειες και παρεκκλίσεις
από το ευρωπαϊκό και διεθνές κεκτημένο που αναφέρεται στα Ανθρώπινα,
ατομικά και συλλογικά, δικαιώματα, δικαιώματα πολιτικά, οικονομικά,
κοινωνικά, τα οποία πουθενά δεν αναγνωρίζουν κανενός είδους «έκπτωσή»
τους και για κανένα λόγο, και οι οποίες ασυνέχειες διέτρεχαν όλα τα
κείμενα (μνημόνια) της Αθλιότητας.
Όσοι
συνυπογράφουν συμβάσεις με περιεχόμενο που αντιτίθενται στις πρόνοιες
του ανωτέρω κεκτημένου, ευρωπαϊκού και παγκόσμιου, πολύ απλά, ας
πρόσεχαν τι υπέγραφαν, και από τη μια και από την άλλη πλευρά, αν και
βεβαίως, αυτή η «αμέλεια», κάθε άλλο παρά τέτοια είναι.
Συνέχεια
στην Ασυνέχεια του παραπάνω Κεκτημένου, δεν νοείται, ή, για να το θέσω
διαφορετικά, νοείται μονάχα όσοι γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων
τους αυτό το Κεκτημένο, όσοι με μεγάλη δυσκολία προσπαθούν να μη
εκστομίσουν ό,τι παγκοίνως γίνεται αντιληπτό ότι θέλουν να πουν, ότι
πλέον, στη Νέα Τάξη Πραγμάτων στην Ευρώπη, η Δημοκρατία όπως τη
γνωρίζαμε, είναι ένα «βαρίδι», με το οποίο, για να το θέσουμε ευγενικά,
κάτι πρέπει να γίνει.
Και
το απλούστερο που μπορεί να γίνει, ήδη το ακούσαμε κι αυτό, είναι να μη
λαμβάνεις επί τοις ουσίας υπόψη την όποια λαϊκή ετυμηγορία συγκρούεται
με την κυρίαρχη πολιτική κατάλυσης του γνωστού ίσαμε σήμερα ευρωπαϊκού
Κεκτημένου, πολιτικού, πολιτιστικού, νομικού, κοινωνικού.
Herr Wolfgang Schäuble,
Δεν
είμαι πολύ αισιόδοξος ότι τα λεγόμενά μου θα σας προβλημάτιζαν ακόμα κι
αν τα πληροφορούσασταν, δεν έχω τέτοιες ψευδαισθήσεις : όμως, πιστέψτε
με, ακόμα κι αν ήταν τα πράγματα όπως εσείς ισχυρίζεστε, δηλαδή ο
ελληνικός λαός εξέλεξε μια «ανεύθυνη» κυβέρνηση, τούτο, επαναλαμβάνω,
κάνοντας δεκτό τον ισχυρισμό σας ως υπόθεση εργασίας και μόνο, δεν
συνιστά, παρά πλημμέλημα μπροστά στα κακουργήματα που η πολιτική σας
επέβαλε στον ελληνικό λαό, η οποία οδήγησε σε καταλήστευση ακόμα και με
τη ποινική έννοια του όρου, εισοδημάτων και περιουσιών των συνήθων
υποζυγίων, σε χιλιάδες αυτοκτονίες και σε εξόφθαλμη προστασία της
Μεγαλοδιαπλοκής και Μεγαλοδιαφθοράς, που τώρα υποκριτικά σεις και άλλοι
δορυφόροι σας, δηλώνετε ότι πρέπει να χτυπηθεί, αλλά, η συνέχιση του
μνημονίου που εισηγείστε, μονάχα αυτό δεν επιδιώκει, ούτε το επεδίωξε τα
χρόνια της εφαρμογής του, και, για να το πω ευθέως, η διάλυση των
ελεγκτικών μηχανισμών του Κράτους, ουδόλως με πείθει ότι ήταν τυχαία,
ακριβώς για να μην πληρώσουν ποτέ οι Μεγαλοέχοντες και Μεγαλοκατέχοντες,
ακριβώς για να λεηλατηθεί η μικρομεσαία τάξη, πέραν βεβαίως των άλλων
εμφανών στοχεύσεων, δηλαδή η Ελλάδα προγραμματισμένα να πέσει στα
βράχια, όταν θα είχε τελειώσει εν τω μεταξύ το Μεγάλο Πλιάτσικο και η
Κλοπή του εθνικού μας πλούτου.
Και
το κυριότερο, αρνείσθε να δώσετε τον απολύτως στοιχειώδη χρόνο στη νέα
κυβέρνηση να δείξει δείγματα γραφής στα παραπάνω ζητήματα, -μιας και οι
εξελίξεις είναι ραγδαίες και μεταβάλλονται από ώρα σε ώρα, ας σημειώσω
ότι τούτες οι γραμμές γράφονται λίγο πριν τις 9 το πρωί σήμερα 20/2-,
όπως τη πάταξη της μεγάλης φοροδιαφυγής, επικαλούμενοι την επ' αυτού
εμπειρία σας των προηγουμένων ελληνικών κυβερνήσεων, που όμως, ξεχνάτε
ότι ήταν οι αγαπημένες σας πολιτικές επιλογές, και δεν ενθυμούμαι ποτέ
να αρνηθήκατε κάποια δόση από το όποιο δάνειο, επειδή οι
μεγαλοφοροδιαφυγή και μεγαλοαπάτη δεν χτυπήθηκαν πέντε χρόνια
συνεργασίας σας με τις κυβερνήσεις εκείνες.
Οὐαὶ δὲ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί!
Μάλιστα δε, είχατε εγκαταστήσει εδώ και μια task force,
για να οργανωθούμε καλύτερα, πιο «γερμανικά», αλλά, μάλλον ουδόλως σας
ενδιέφερε ο καλή οργάνωση, ίσως να σας ενδιέφερε η κακή οργάνωση!
Όμως, δεν είναι μονάχα η λιτότητα για την οποία διαμαρτυρόμαστε! (Και αυτό βεβαίως, αλλά όχι μονάχα αυτό).
Το ζήτημα, δεν είναι μονάχα ότι η πολιτική που επιβάλλατε ήταν «σκληρή»!
Ήταν «άδικη», όχι «εκ λάθους», μα στοχευμένα!
Τι πιο τρανή απόδειξη ότι μια πολιτική αναγνωρισμένη ακόμα και από τους δανειστές μας ως «λάθος», να αρνείσθε να αλλάξει;
Καμία
αντίφαση : διότι δεν ήταν λάθος! Ό,τι συνετελέσθη στη χώρα μου, ήταν
ακριβώς αυτό που υπόσχονταν από το πρώτο της βήμα η πολιτική αυτή.
Εν κατακλείδι :
Herr Wolfgang Schäuble,
Λυπάμαι τους Γερμανούς…
Έχουν
μια Ηγεσία που αποκαθιστά τον ομφάλιο λώρο με το πλέον Μεγαλειώδες
Αφήγημα που έχει να επιδείξει Εξουσία, σε ζητήματα Εγκλημάτων κατά της
Ανθρωπότητας, κατά την πρόσφατη ευρωπαϊκή και παγκόσμια Ιστορία,
συνεχίζοντας το έγκλημα κατά του λαού μου, για να μην επεκταθώ και σε
άλλες περιπτώσεις.
Χιλιάδες
αυτοκτονίες, οι ψυχές των οποίων θα σας περιμένουν όταν θα τις
συναντήσει μοιραία και η δική σας ψυχή, εκεί όπου δυστυχώς για σας δεν
θα απολαμβάνετε ειδικής προστασίας.