ΣΥΡΙΖο -Ταλιμπάν

►Το 6χρονο αγόρι της Πόλας Ρούπα αποδόθηκε, τελικά, στη γιαγιά του, η οποία ανέλαβε και επίσημα την επιμέλειά του.

►Η εξέλιξη αυτή αποτελεί, αναμφίβολα, ΝΙΚΗ του κινήματος της αντίδρασης ημών, των «αποκάτω», με όποιον τρόπο και να εκδηλώθηκε...



►Αν δεν υπήρχε αυτή η γενική κατακραυγή, μεταξύ άλλων ΚΑΙ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η αίσθησή μου είναι ότι το παιδάκι ακόμη θα ταλαιπωρείτο από τις Αρχές του κράτους και την πολιτική ηγεσία...

►Φυσικά... «για το καλό του» και πάντα με την επίκληση του Νόμου που, αίφνης, έγινε «über alles» και από άτομα που αυτοπροσδιορίζονται (ματαίως, βέβαια) ως «αριστερά»...

►Βεβαίως, όλοι/-ες εμείς οι αριστεροί/-ές γνωρίζουμε εκ πείρας ότι η αστική νομιμότητα εφαρμόζεται από το σύστημα «κατά το δοκούν» και μόνο με τη δική μας δυναμική παρέμβαση γίνονται, κάποιες φορές, ορισμένες «διορθώσεις» στην κατεύθυνση της τήρησής της (έστω αυτής, δηλαδή)...

►Είδα ήδη σε «Τοίχους» ΣΥΡΙΖΑίων στο FB, να (υπερ)τονίζονται οι ευχαριστίες του δικηγόρου της οικογένειας Ρούπα Φρ. Ραγκούση προς τους αρμόδιους υπουργούς της κυβέρνησης. Λησμονούν, βεβαίως, ότι ενώ η υπόθεση βρισκόταν σε εξέλιξη και το παιδάκι ΕΓΚΛΕΙΣΤΟ στην ΓΑΔΑ και στην Παιδοψυχιατρική πτέρυγα του Νοσοκομείου Παίδων, ο Φρ. Ραγκούσης είχε πολύ... «κομψά» μιλήσει για «αρρυθμίες» στην υπόθεση της μεταβίβασης της επιμέλειας... Και, βεβαίως, την συνήθη στους δικαστικούς κύκλους αβροφροσύνη προς τις Αρχές, η οποία συνήθως υποκρύπτει λόγια που δεν μπορούν να ειπωθούν φωναχτά, μιας και η επαγγελματική ζωή ενός δικηγόρου δεν εξαντλείται σε μια υπόθεση (καταλαβαίνετε, φαντάζομαι, τι υπονοώ)...

►Απ' όλη την υπόθεση, τώρα που αυτή βαίνει προς το τέλος της, έμειναν ορισμένα στοιχεία, τα οποία θα πρέπει να τα συγκρατήσουμε στη μνήμη μας, ώστε εάν -ο μη γένοιτο- υπάρξει στο μέλλον παρόμοια περίπτωση να τα χρησιμοποιήσουμε αναλόγως:

  • 1) Η άμεση κινητοποίηση του κόσμου, που επέδρασε καταλυτικά στη θετική έκβαση της υπόθεσης, έστω και αν δεν είδαμε τις «χιλιάδες λαού» έξω από τη ΓΑΔΑ και το Νοσοκομείο Παίδων,
  • 2) Η σκατοψυχία ορισμένων, οι οποίοι επικαλέστηκαν το «Νόμο» από μία εντελώς «καλβινιστική», τύπου Μπίσμαρκ άποψη, του τύπου «ο Νόμος είναι Νόμος και δεν ξεπερνιέται», χωρίς να βάζουν μέσα στη σκέψη τους ούτε κατά διάνοια την έννοια της επιείκειας υπέρ του αδυνάτου... Για τους νεοφιλελέδες δεν έχω καμία αμφιβολία, ότι αποτελεί μέρος του τρόπου σκέψης τους... Για τους ΣΥΡΙΖο -Ταλιμπάν, όμως, που κορδώνονται κιόλας ότι είναι «αριστεροί», η οπτική αυτή δεν δείχνει τίποτε άλλο, παρά την φαυλότητα της εξουσίας την οποία υπερασπίζονται, αλλά και την προσωπική μετάλλαξη που υπέστησαν οι ίδιοι, πέρα από αυτήν που υπέστη το πολιτικό μόρφωμα που εξακολουθούν να στηρίζουν.

►Αυτά, λοιπόν και ραντεβού ξανά σε ανάλογα «μετερίζια», αφού απ' ό,τι φαίνεται θα έχουμε, από εδώ κι εμπρός, πολλή ανάλογη δουλειά...


Βασίλης Μακρίδης