Του Σπύρου Γουδέβενου
Ο Αλέξης Τσίπρας από το καλοκαίρι του 2015 που αποφάσισε να γίνει ένας ακόμα μνημονιακός πρωθυπουργός ήξερε πολύ καλά, όπως και προηγουμένως ο Σαμαράς ότι το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να παραμείνει στην εξουσία με κάθε τρόπο, εντός μνημονίων. Βέβαια το αφήγημα του Τσίπρα ήταν ότι υποχώρησε για να μειωθεί το χρέος (ΕΔΩ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ..ΜΕΙΩΣΗ, ΔΙΑΓΡΑΦΗ, ΡΥΘΜΙΣΗ...ΔΙΑΦΕΡΟΥΝ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ). Την διαγραφή χρέους την πούλησε ο Τσίπρας μαζί με τον Βαρουφάκη με τη συμφωνία του Φεβρουαρίου του 2015.
Ο Αλέξης Τσίπρα επένδυε σε ένα έμμεσο, μικρό, ονομαστικό κούρεμα του χρέους πράγμα που γρήγορα κατάλαβε ότι δεν θα έπαιρνε ποτέ.. Βλέπεις παραμένοντας στο ευρώ, υιοθετείς και τους κανόνες. Και ο Σόιμπλε εκεί έχει δίκιο, είναι κανόνας εντός ευρώ χρέος μεταξύ χωρών της ευρωζώνης ΔΕΝ διαγράφεται!
Τώρα του επιβλήθηκε τέταρτο μνημόνιο παζάρευε μείωση του χρέους σε βάθος δεκαετίας και βάλε, μία μείωση που θα αποφασιζόταν στο Eurogroup της 22ης Μαΐου. Βέβαια κατά τις τωρινές διαπραγματεύσεις είδε ότι ούτε αυτό γινόταν και αφού πούλησε το σανό σε όσους πολίτες αυτής της χώρα τον πιστεύουν ακόμα, και έσπευσε μετά το πέρας της προχθεσινής ψηφοφορίας να μιλήσει για "γενναία ρύθμιση του χρέους"....... Δηλαδή για επιμήκυνση της πληρωμής τους, μείωση άμεσα επιτοκίων και όλα αυτά να αποφασιστούν τώρα.
Η σημερινή θέση Σόιμπλε μπλε ότι μέχρι το 2018 δεν σκοπεύει να δώσει ούτε ρύθμιση, και βέβαια καμία μείωση του ελληνικού χρέους καλό είναι να μην την πάρουμε 100% τοις μετρητοίς. Μείωση βέβαια δεν θα δώσει, μία ρύθμιση που θα λέει ότι αντί αν εξοφλήσετε το 2060 τα παρόντα δάνεια, θα τα εξοφλήσετε το 2070 και βέβαια να συνοδευτεί από μία "ισχυρή δέσμευση" ότι μετά το 2018 θα μελετήσουμε αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, δεν αποκλείεται. Θυμάστε βέβαια ότι τέτοιες "ισχυρές δεσμεύσεις" για το χρέος πήρε και ο Σαμαράς το 2012 και ο Τσίπρας το 2015...
Το παραπάνω είναι ότι καλύτερο μπορεί να "κερδίσει" ο Τσίπρας που επί της ουσίας σηματοδοτεί μία παντελής ήττα στο θέμα του χρέους που θα πνίγει την χώρα για δεκαετίες και βέβαια θα φέρει νέα μνημόνια (όσο επιθυμούμε να παραμενούμε στην ευρωζώνη), αλλά επικοινωνιακά τον συντηρεί επί μίας επίσης μνημονιακής αντιπολίτευσης που αδυνατεί να προβάλλει στην κοινωνία κάποια πιο αισιόδοξη προοπτική.
Το χρέος της χώρας μας είναι μη εξυπηρετήσιμο, και εκτός της εξόδου από το ευρώ απαιτείται ολοκληρωτική στάση πληρωμών προς αυτό για όσο διάστημα χρειαστεί ώστε να διαγραφεί από τους δανειστές το μεγαλύτερο μέρος του. Γιατί μονομερής διαγραφή του χρέους εννοιολογικά δεν υπάρχει, αφού για αν διαγραφεί ένα χρέος πρέπει να ταυτόχρονα και από την μεριά του δανειζόμενου αλλά κυρίως του πιστωτή. ΜΟΝΟ Η ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΠΟΥ ΘΑ ΕΠΙΦΕΡΕΙ ΣΕΙΣΜΟ ΣΤΙΣ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΑΓΟΡΕΣ , ΘΑ ΦΕΡΕΙ ΜΕΙΩΣΗ ΧΡΕΟΥΣ!
ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΜΕ ΕΞΟΔΟ ΑΠΌ ΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΕ.......ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ, ΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ, Η ΛΙΤΟΤΗΤΑ, Η ΕΠΙΒΟΛΗ ΑΠΟ ΤΑ ΕΞΩ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΣΤΑΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥΣ